Grecka mitologia > > Grecka Bogowie > > Demony (duchy) > > Oneiroi

ONEIROI były ciemnoskrzydłymi duchami (demonami) snów, które wyłaniały się każdej nocy jak stado nietoperzy z ich przepastnego domu w Erebos … kraina wiecznych ciemności poza wschodzącym słońcem. Oneiroi przeszedł przez jedną z dwóch bram (pylai). Pierwszy z nich, wykonany z rogu, był źródłem proroczych snów zesłanych przez boga, drugi zaś, zbudowany z kości słoniowej, był źródłem fałszywych i pozbawionych znaczenia snów. Termin koszmar brzmiał melas oneiros (czarny sen).

Według niektórych przywódcą Oneiroi był Morfeusz, bóg, który pojawił się w snach królów pod postacią mężczyzny niosącego wiadomości od bogów .

RODZINA ONEIROI

RODZICE

NAZWY

MORPHEUS, IKELOS-PHOBETOR, PHANTASOS (Ovid Metamorphoses 11.592)
EPIALES? (Alcaeus Frag 406)

ENCYCLOPEDIA

ONEIROS (Oneiros), uosobienie snu, w liczbie mnogiej snów. Według Homera sny mieszkają na ciemnych brzegach zachodniego Oceanusa (Od. XXIV. 12), a zwodnicze sny przechodzą przez bramę z kości słoniowej, podczas gdy te prawdziwe wychodzą z bramy wykonanej z rogu. (Od. Xix. 562, & c.) Hezjod (Theog. 212) nazywa sny dziećmi dzieci nocy, a Owidiusza (Met. Xi. 633), który woła dzieci snu, wymienia ich drzewo po imieniu, a mianowicie. Morfeusz, Islandczyk lub Fobetor i Phantasus. Eurypides nazwał ich synami Gai i począł ich jako genii z czarnymi skrzydłami.

Uważano, że I’CELUS, syn Somnusa i brat Morfeusza, ukształtował sny, które przyszły do człowieka, skąd on pochodzi jego imię. Owidiusz (Met. Xi. 640) mówi, że bogowie nazywali go Islandczykiem, ale ludzie nazywali go Fobetorem.

Źródło: Słownik biografii i mitologii greckiej i rzymskiej.

NAZWY ONEIROI

KLASYCZNE CYTATY LITERATURY

RODZICIELSTWO ONEIROI

ONEIROI DUCHY MARZEŃ

Homer, Odyssey 19. 562 ff (tłum. Shewring) (grecki epos ok. VIII pne):
„Ale przyjdź, oto marzenie, które chciałbym, abyś wysłuchał i zinterpretował. Mam dwadzieścia gęsi. … ale wielki orzeł… spadł w dół… i zabił ich… Siadł na nim wystającą belką stropową, przemówił ludzkim głosem, żeby powstrzymać mój smutek. . . „To nie był sen, ale wizja na jawie, szczęśliwa, skazana na spełnienie się dla ciebie. Gęsi były zalotnikami, a ja, który byłem orłem, jestem teraz twoim własnym mężem, znów w domu i wkrótce sprowadzę na ciebie okropną śmierć. wszyscy zalotnicy. – Więc przemówił i sen, który mnie uspokoił, pozwolił mi odejść. . . . ”
„ Królowo, tej interpretacji twojego snu z pewnością nie można odrzucić. . . ”
„ Drogi gościu, Oneiroi (Sny) są poza naszym rozwikłaniem – kto może być pewien, jaką historię opowiadają? Nie wszystko, czego szukają mężczyźni, się spełnia. Są tam dwie bramy, które prowadzą do ulotnych Oneiroi (Sny); jeden jest z rogu, drugi z kości słoniowej. Oneiroi, którzy przechodzą przez przetartą kość słoniową, są podstępni, niosąc przesłanie, które się nie spełni; ci, którzy wychodzą przez wypolerowany róg, mają za sobą prawdę, która ma być wypełniona dla ludzi, którzy ich widzą. Ale nie mogę mieć nadziei, że ten Oneiros (Sen), który mnie oszałamia, przyszedł stamtąd ”.

Homer, Odyssey 24. 12 ff (tłum. Shewring) (grecki epos ok. czy te duchy podróżowały razem, piszcząc, podczas gdy łagodny Hermes prowadził ich ścieżkami wilgoci. Minęli strumienie Okeanos, Białą Skałę (petra Leukas), Wrota Słońca (pylai Hêlioi) i Kraina Snów (demos oneiroi) i wkrótce dotarli na pole asfodelu, gdzie dusze (psykhai) , zjawy (eidola) umarłych mają swoje miejsce zamieszkania. ”

Homer, Iliada 2. 5 ff (tłum. Lattimore) (grecki epos XVIII pne):
„ Łatwość snu nie może na Zeusa, który rozmyślał w swoim sercu, jak mógłby zabrać cześć Achilleuszowi (Achillesowi) i zniszczyć wiele osób znajdujących się obok statków Achajów (Achajów). Jego zdaniem ta rzecz wydawała się najlepszą radą, aby wysłać złego Oneirosa (Snu) do syna Atreosa, Agamemnona.Zawołał do Oneiros i zwrócił się do niego skrzydlatymi słowami: „Idź naprzód, zły Oneiros (Sen), obok szybkich statków Akhaian. Udaj się do schronienia syna Atreosa, Agamemnona; przemów do niego słowami dokładnie tak, jak ci rozkazuję. Nakaż mu uzbrojenie bujnych akhaian do walki w pośpiechu; ponieważ teraz może zająć szerokie miasto Trojanów . Bo bogowie mieszkający na Olympos nie spierają się już dłużej w tej sprawie, ponieważ Hera zmusiła ich do wszystkich swoich błagań, a zło czeka na Trojanów. ”
Więc powiedział, a Oneiros (Sen) wysłuchał jego słowo i zszedł. Lekko zszedł obok szybkich statków Akhaian i przybył do Agamemnona. Znalazł go śpiącego w swoim schronieniu w chmurze nieśmiertelnego snu. Oneiros stał wtedy obok jego głowy na podobieństwo Nestora, syna Neleusa, którego Agamemnon uhonorował ponad wszystkich starszych obok. Na podobieństwo Nestora boski Oneiros (Sen) przemówił do niego: „Synu mądrego Atreosa, łamiącego konie, śpisz? Nie powinien spać całą noc, który jest człowiekiem obciążonym radami i odpowiedzialnością za lud i troszczy się o tak liczne . Posłuchaj szybko tego, co mówię, ponieważ jestem posłańcem Zeusa, który z daleka troszczy się o ciebie i jest żałosny. Zeus każe ci uzbroić flegowłosych Akhaian do bitwy w całym pośpiechu; od teraz możesz wziąć szerokie miasto Trojanów. Bo już bogowie mieszkający na Olympos nie spierają się w tej sprawie, ponieważ Hera zmusiła ich do wszystkich swoich błagań, a zło czeka na trojany z Zeusa. Zachowaj więc tę myśl w swoim sercu, niech nie zapominanie cię zabierze, gdy zostaniesz uwolniony z miłego, słodkiego snu ”.
Więc przemówił, odszedł i zostawił tam Agamemnona, wierząc w swym sercu w rzeczy, których nie można było dokonać. zająłby miasto Priamos; głupiec, który nie wiedział nic o wszystkich rzeczach, które Zeus planował osiągnąć, Zeus, który miał jednak zamiar odwiedzić łzy i cierpienia zarówno Trojanów, jak i Danaanów w silnych starciach. Agamemnon obudził się ze snu, boski głos unosił się wokół niego. . .
Najpierw zwołał posiedzenie rady książąt o szlachetnych sercach obok statku Nestora, króla rasy Pylos. Wzywając je, ułożył przed nimi swoją bliską radę: „Słuchajcie, przyjaciele: we śnie boski Oneiros (sen) przyszedł do mnie przez nieśmiertelną noc, a wyglądem, posturą i postacią najbardziej przypominał wspaniałego Nestora. Przyszedł i stanął nad moją głową i przemówił do mnie: „Synu mądrego Atreusa, łamaczu koni, śpisz? Nie powinien spać całą noc, który jest człowiekiem obarczonym radami i odpowiedzialnością za naród i troszczy się o tak wielu. Teraz posłuchaj szybko tego, co mówię, ponieważ jestem posłańcem od Zeusa, który z daleka bardzo się o ciebie troszczy i jest żałosny. Zeus każe ci uzbroić w pośpiechu Akhaian z falującymi włosami do bitwy; od teraz możesz wziąć szerokie miasto Trojanów, bo bogowie mieszkający na Olympos już nie spierają się w tej sprawie, ponieważ Hera zmusiła ich do wszystkich swoich błagań, a zło czeka na Trojanów z woli Zeusa. Zachowaj to w swoim sercu. ”Mówiąc więc, Oneiros odleciał na skrzydłach i słodki sen uwolnił mnie. Chodź, zobaczmy, czy możemy uzbroić synów Akhaian.”
Mówił tak i usiadł ponownie i pośród nich powstał Nestor … W życzliwym zamiarze wystąpił w stosunku do wszystkich i zwrócił się do nich: „Przyjaciele, którzy są przywódcami Argiwów i przestrzegają ich rady, gdyby to jakiś inny Akhaian, który opowiedział o tym śnie, powinniśmy nazwaliśmy to kłamstwem i wolelibyśmy raczej się od tego odwrócić. Teraz widział to ten, który twierdzi, że jest najlepszym z Akhaian. Chodź więc, zobaczmy, czy możemy uzbroić synów Akhaian. '”

Ajschylos, Niosący Libację 523 ff (tłum. Weir Smyth) (tragedia grecka C5 pne):
„To dlatego, że wstrząsnęły nią sny (oniroi) i wędrowne lęki nocy (deima nyktiplanktoi) wysłała te ofiary, bezbożna kobieta, którą jest … Śniła jej się, że urodziła węża: to jest jej własna historia … Odłożyła to na spoczynek, jakby to było dziecko d, w pieluszkach. ”

Ezop, Fables 529 (z Life of Aesop 33) (tłum. Gibbs) (grecka bajka z VI wieku pne):
„Apollon, który jest przywódcą Mousai (Muz), poprosił kiedyś Zeusa o przekazanie mu mocy przewidywania, aby mógł być najlepszą wyrocznią. Zeus zgodził się, ale kiedy Apollon był w stanie sprowokować zdziwienie całej ludzkości, zaczął myśleć, że jest lepszy od wszystkich innych bogów i traktował ich z jeszcze większą arogancją niż wcześniej. Rozgniewało to Zeusa (i był zwierzchnikiem Apollona, po wszystko). Ponieważ Zeus nie chciał, aby Apollon miał tak wielką władzę nad ludźmi, wymyślił prawdziwy rodzaj Oneirosa (snu), który ujawniłby ludziom we śnie, co się wydarzy. Kiedy Apollon zdał sobie sprawę, że nikt nie będzie go potrzebował do jego więcej proroctw, poprosił Zeusa o pojednanie z nim, błagając Zeusa, aby nie podważał swojej własnej proroczej mocy.Zeus przebaczył Apollonowi i zaczął wymyślać jeszcze więcej Oneiroi (Snów) dla ludzkości, tak że teraz, oprócz prawdziwych Oneiroi (Snów), pojawiały się fałszywe Oneiroi (Sny), które przychodziły do nich we śnie. Gdy ludzie zdali sobie sprawę, że ich sny są niewiarygodne, musieli ponownie zwrócić się do Apollona, pierwotnego źródła proroczych wróżb. ”

Ezop, Bajki 563 (z Babrius 30):
„ Rzeźbiarz sprzedawał posąg Hermesa z białego marmuru, który chcieli kupić dwaj mężczyźni: jeden z nich, którego syn właśnie umarł, chciał go kupić na nagrobek, a drugi był rzemieślnikiem, który chciał poświęcić posąg samemu bogu. Robiło się późno, a rzeźbiarz jeszcze nie sprzedał posągu. Zgodził się, że pokaże posąg mężczyznom, gdy wrócą następnego ranka. We śnie rzeźbiarz zobaczył samego Hermesa stojącego przy Bramie Oneiroi (Sny). Bóg przemówił do niego i powiedział: „Cóż, mój los wisi na włosku: od ciebie zależy, czy zostanę martwym człowiekiem, czy bogiem!”.

Pauzaniasz, Opis Grecji 2. 10. 2 (tłum. Jones) (grecki dziennik podróżniczy C2nd AD):
„sanktuarium Asklepiosa (Asklepiosa). Przechodząc do ogrodzenia, po lewej stronie widać budynek z dwoma pokojami. W zewnętrznym pokoju znajduje się postać Hypnosa (snu), z którego teraz nie pozostaje nic oprócz głowy. Wewnętrzne pomieszczenie zostało przekazane Apollonowi Karneiosowi (Carneus); nie może wejść do niego nikt oprócz kapłanów. W portyku leży ogromna kość morskiego potwora, a za nią obraz Oneirosa (Sen) i Hypnosa (Sen), zwanych Epidotes (Obfitość), usypiającego lwa. ”

Philostratus the Elder, Imagines 1. 27 (tłum. Fairbanks) (grecki retoryk III rne):
„Obraz przedstawia również Oroposa jako młodzieńca wśród jasnookich kobiet, Thalattai (mórz), a także przedstawia miejsce używane przez Amfiaraos do medytacji, szczelina święta i boska. Aletheia (Prawda) w bieli jest tam i wrota snów (pylê oneirôn) – dla tych, którzy konsultują się z wyrocznią, muszą spać – a oniros (bóg snów) jest przedstawiony w zrelaksowanej postawie, ubrany w białą szatę nad czarnym, myślę, że reprezentuje jego pracę nocną i dzienną. A w dłoniach trzyma róg, pokazując, że przenosi swoje sny przez bramę prawdy. ”

Orficki hymn 86 do Oneiroi (tłum. Taylor) (greckie hymny od C3. 2. AD):
„To the Oneiroi (Dreams), Fumigacja z aromatów. Wzywam Ciebie, najświętsza moc Boskiej Oneiroi (Snów), posłańcy przyszłych losów, szybkie skrzydła są Twoje. Wielkie źródło wyroczni dla rodzaju ludzkiego, kiedy kradnie cicho i szepcze do umysłu, poprzez słodką ciszę snu i mrok nocy, twoja moc budzi intelektualny wzrok; cichym duszom wola nieba odnosi się i cicho objawia ich przyszłe losy. Zawsze przyjazne prawomyślnym, świętym i czystym, skłonnym do świętych obrzędów, dla tych z miłą nadzieją inspirują twoje sny: błogość przewidywania, której wszyscy pragną. Twoje wizje, manifestujące przeznaczenie, ujawniają, jakie metody najlepiej mogą złagodzić nasze zawdzięczają, ujawnij, jakie obrzędy nieśmiertelnych bogów podobają się i jakie są sposoby na złagodzenie ich gniewu, na zawsze spokojny jest koniec dobrego człowieka, którego życie twoje sny upominają i bronią. Ale od niegodziwców, którzy nie chcą błogosławić, niewidzialna postać, anioł utrapienia; nie ma sposobu, by sprawdzić zbliżającego się chorego, zamyślonego ze strachu i ślepego na przyszłość. Przyjdź, błogosławiona moco, podpisy ujawniają, które dekrety niebios tajemniczo skrywają, śpiewają obecne tylko dla godnego umysłu, ani wróżby źle odsłaniają potworne.

Owidiusz, Metamorphoses 11. 585 (tłum. Melville ) (Epopeja rzymska od C1 do C1 po Chr.):
„Iris, najbardziej zaufany posłaniec w moim głosie, szybko udał się do sennej sali Somnusa (Sen) i kazał mu wysłać sen o utonięciu Ceyxa, by przerwać wieści do Alcyone. ”
Wtedy Iris, w swoich tysiącach odcieni, obrysowała niebo swoim łukiem łukowym i dotarła do skrytego w chmurach pałacu sennego króla. W pobliżu ziemi Cymmerii głęboko w zagłębieniu zbocza góry leży jaskinia, dom i sanktuarium leniwego Somnusa (snu), do którego promienie słoneczne nigdy nie sięgną rano, w południe lub w przeddzień, ale w wątpliwym zmierzchu unoszą się mgliste opary; nie ma budzących się wron koguta wzywających do świtu, żadnego psa stróżującego, przerywa cisza, ani gęsi, ostrzejszego strażnika, nie słychać żadnego dzikiego i oswojonego stworzenia, nie słychać żadnego ludzkiego wrzasku ani szeleszczącej gałęzi. Lety (Zapomnienia) „pod skałą z cichym szeptem żwirowe mielizny spływające usypiającymi. Przed ustami jaskini rosną bujne maki i niezliczone zioła, z których mdłych esencji senny napar zroszonego Nox (Noc) destyluje i posypuje spać w ciemniejącym świecie. Nie ma drzwi ze strachu, że zawiasy skrzypią, żaden woźny nie stoi przed wejściem, ale pośrodku stoi wysoko podniesiona kanapa z hebanu, soboli i miękkiego puchu, przykryta ciemną kołdrą, na której bóg zrelaksowany w ospałości kłamie.Wokół niego wszędzie pod różnymi postaciami leży pusta Somnia (Sny), niezliczona jak kłosy zboża w porze żniw, piaski rzucane na brzeg lub liście spadające na poszycie lasu. Tam weszła Iris, odgarniając Somnię (Sny), a nagły blask jej szaty rozjaśnił uświęcone miejsce; bóg powoli uniósł ciężkie powieki i zapadał się raz po raz, jego ospała opadająca głowa kiwała się na jego piersi, w końcu otrząsnął się z siebie i pochylając się, rozpoznał ją i zapytał, dlaczego przyszła, a ona odpowiedziała: Somnus (Sen), najcichszy z bogów, Somnus, spokój całego świata, balsam duszy, który odpędza troskę, który daje ulgę zmęczonym kończynom po ciężkim dniu pracy i siły odnowione na jutrzejsze zadania, licytuj teraz swoje Sny, których perfekcyjna mimika odpowiada prawdzie, na podobieństwo Ceyxa uformowane pojawią się w Trachis do Alcyone i udają, że wrak statku i jej ukochana utonęły. Tak rozkazuje Junona ”.
Następnie jej zadanie zostało wykonane, Iris odeszła, bo nie mogła już dłużej znieść mocy Somnusa, gdy senność przeniknęła przez jej ciało i uciekła z powrotem za łukowatą tęczę, gdy przybyła. Ojciec Somnus wybrał spośród swoich synów, tysiące jego synów, który zręcznie naśladował ludzką postać; Morfeusz to jego imię, od którego nikt nie jest w stanie lepiej przedstawić rysów, chodu i mowy ludzi, ich zwyczajowego ubioru i sposobu wyrażania się. Odzwierciedla tylko mężczyzn; inny tworzy bestie i ptaki oraz długie, ślizgające się węże. Bogowie nazwali go Islandzem; poniżej plemię śmiertelników nazywa go Phobetor. Trzecim, wyróżniającym się w różnorodnej sztuce, jest Phantasos; nosi oszukańcze kształty ziemi, skał, wody, drzew – rzeczy nieożywione. Królom i wodzom ci w nocy ukazują swe widmowe rysy; inne sny będą wędrować wśród ludzi, nawiedzając zwykłych ludzi. Wszyscy ci bracia snów, stary bóg, przechodzili obok i wybrali samego Morfeusza, by wykonywał rozkazy Thaumantiasa, a potem w słodkiej senności na swojej wysokiej kanapie osunął głowę do snu.
Wkrótce przez rosę na bezszelestnych skrzydłach leciał Morfeusz z Krótkie opóźnienie dotarło do miasta Trachis i odkładając skrzydła na bok, przyjął postać i twarz Ceyxa i, śmiertelnie blady i nagi, stanął obok łóżka biednej żony. Jego broda była mokra, az przemoczonych włosów spływały krople; a potem pochylając się nad nią i płacząc, powiedział: „Biedny, biedny Alkyone! Znasz mnie, swojego Ceyxa? Czy zmieniłem się po śmierci? Popatrz! Teraz widzisz, rozpoznajesz – ach! Nie twój mąż, ale duch twojego męża. Twoje modlitwy nic mi nie pomogły. Umarłem. Nie karm swego serca nadzieją, nadziei fałszywej i próżnej. Dziki zachód słońca na morzu Aegaeum, uderzając w mój statek, zniszczył go w ogromnym huraganie. Na moich ustach, wzywając Twoje imię – wzywając na próżno – wody obmyły. Te wieści nie przynosi żaden wątpliwy kurier, nie ma mglistego raportu: ja, tutaj, rozbitek, ujawnia mój własny los. Chodź, powstań i płacz! Przywdziej żałobę! Płakać! Ani nieopłakany nie pozwól mi dołączyć do mrocznych duchów Tartary (Zaświatów) ”.
Tak więc Morfeusz przemówił, także przemówił takim głosem, jakim musi myśleć, że jej męża (i jego łzy wzięła za prawdziwe) i użył jej gesty Ceyx. Zasnęła, jęczała i płakała, wyciągając ramiona, by go przytrzymać, ale obejmowała puste powietrze. „Och, czekajcie na mnie!”, Zawołała, „Po co się śpieszyć? Ja też przyjdę. ”
Zbudzona dźwiękiem jej głosu i duchem jej męża, teraz już rozbudzona, spojrzała. . . ale nigdzie go nie znalazłem. . .Ona płakała, '. . . Nie żyje, rozbił się i utonął. Widziałem go, znałem, próbowałem go trzymać – kiedy znikał – w moich ramionach. Był duchem, ale jednocześnie wyraźnym i wyraźnym, naprawdę duchem mojego męża, chociaż aby mieć pewność, że jego twarz została zmieniona, jego lśniąca gracja zniknęła. Nagi i śmiertelnie blady, z kapiącymi włosami, widziałem go – biada mi ! '”

Statius, Thebaid 10. 80 ff (tłum. Mozley) (rzymski epos, pierwszy rok ne):
” Za pokrytymi chmurami komnat zachodniego mroku i innego królestwa Aethiopii „stoi tam nieruchomy zagajnik, nieprzenikniony przez żadną gwiazdę; pod nim wydrążone wgłębienia głębokiej i skalistej jaskini biegną daleko w górę, gdzie powolna ręka Natury (Natury) ustawiła sale leniwego Somnusa (Sen) i jego spokojnego mieszkania. Próg jest strzeżony przez podejrzanych Quies (Quiet) i otępiałego Oblivio (Forgetfulness) i otępiałej Ignavia (Sloth) o wiecznie sennej twarzy. Otia (Łatwość) i Silentia (Cisza) ze złożonymi skrzydłami siedzą bezgłośnie na dziedzińcu i wypędzają porywisty wiatr z dachu, zakazując kołysaniu gałęzi i odbierając ptakom ptaki. Nie ma tu szumu morza, chociaż słychać wszystkie brzegi, ani jeszcze niebo; potok, który spływa głęboką doliną w pobliżu jaskini, jest cichy wśród skał i głazów; u jego boku są sobolowe stada i owce leżące jeden i wszyscy na ziemi; świeże pąki więdną, a oddech ziemi sprawia, że trawy toną i upadają. . .
On sam, pod wilgotnymi jaskiniami, spoczywa na kołdrach usypanych drzemiącymi kwiatami, jego szaty śmierdzą, a poduszki są ciepłe od jego ospałego ciała, a nad łóżkiem unosi się ciemna para z oddychających ust. Jedną ręką unosi zamki opadające z jego lewej skroni, z drugiej wypuszcza zaniedbany róg. Mglista Somnia (Sny) o niezliczonych kształtach stoją wokół niego, prawdziwa zmieszana z fałszywą, pochlebna ze smutkiem, ciemne potomstwo Nox (Noc) i przylega do belek i odrzwi lub leży na ziemi. Światło wokół komory jest słabe i nieregularne, a ospałe błyski, które wabią się do najwcześniejszych drzemek, znikają, gdy lampy migoczą i przygasają. ”

Statius, Silvae 5. 3. 260 ff (tłum. Mozley) (Roman poezja, C1-sze ne):
„Stąd możesz przejść do miejsca, w którym lepsza brama rogu” prowadzi do zazdrosnej kości słoniowej i na pozór snu naucz mnie tego, czego zawsze chciałeś uczyć.

Colluthus, Rape of Helen 319 i nast. (tłum. Mair) (poezja grecka od C5 do VI ne):
„A Nyx (noc), wytchnienie od porodu po podróży słońca, rozjaśniło sen i przyniosło początek wędrowny poranek; i otworzył dwie bramy Oneiroi (Sny): jedna brama prawdy – świeciła blaskiem rogu – skąd skaczą dla nieomylnych wiadomości bogów; druga brama oszustwa, opiekunka puste sny. ”

Colluthus, Rape of Helen 365 ff:
„ Płakała i odchylając szyję do tyłu oddychała Hypnos (Sen)… I wędrując pośród oszustw Oneiroi (Dreams) ona wyobrażałem sobie, że ona jest aw jej matce. ”

Nonnus, Dionysiaca 34. 89 i nast. (tłum. Rouse) (grecki epos C5 ne):
„Podczas gdy Morrheus spał, wizja Oneirosa (snu) nadleciała ze złudnych bram z kości słoniowej, aby go przyłapać, i wypowiedział pocieszającą, ale zwodniczą mowę:„ Panie młody Morrheusie, witaj Khalkomede (Chalcomede) chętna panna młoda! Powitaj swoją pannę młodą we własnym łóżku po swoich bitwach! W dniu, w którym mnie zobaczyłeś, zachwycałeś swoje oczy – w nocy śpij u boku swojej kochającej Khalkomedeii! Nawet we śnie małżeństwo ma jego urok, nawet w snach ma pasję słodkiego pożądania. Chętnie bym cię trzymał w ramionach, a świt jest blisko. ”
Z tymi słowami wizja odleciała; Morrheus wyskoczył ze snu i zobaczył początek świtu. ”

Nonnus, Dionysiaca 44. 50 ff:
„ Agaue śpiąca na łóżku była przerażona przez całą noc, kiedy nierealne widmo Oneirosa (snu) przeskoczyło Brama Rogu, która nigdy nie zwodzi, i szeptała jej do zaspanego ucha. Myślała bowiem, że widziała.

RZYMSKI

BIBLIOGRAFIA

Pełna bibliografia tłumaczeń cytowanych na tej stronie.